【一年生】续写 EP 11(7)

 你和我 从今天起十指紧扣
 ผ่านความเดียวดายที่สองเรานั*นเคยมี
 一起走过那些曾经体会过的孤独
 เมื่อมีเธอคนที่แสนดีอยู่ตรงนี*
 就在这里拥有着美好的你 亲爱的
 มากกว่านั*น ย*่งมีกันและกันมากแค่ไหน
 又岂止于此 无论相伴多久
 มีเพียงคำว่ารักที่สองเรานั*นเข*าใจ
 只有“爱”这一词 我们彼此都明白
 รักเพียงเธอและตลอดไป
 我永远只爱你一人
 แค่เธอกับฉัน
 只有你和我” **
低沉悦耳的嗓音，寓意美好的歌词吸引着愈来愈多的人驻足欣赏。
Kongphop也拎着母亲刚刚递给自己的购物袋来到了顶层的玻璃围栏旁。
电话里不断重复着的“您拨叫的用户暂时无法接听”的提示音令他还不能专注聆听这悦耳的旋律。
一束耀眼的强光朝着一楼舞台的中央直直地照射下去，那抹随之被点亮的身影瞬间吸引了Kongphop的目光。

他关掉了还在一遍遍拨打的电话……
仿佛受到了命运的指引，Kongphop一阶一阶地顺着滚梯拾级而下，又朝着那道身影一步一步地走过去。
另一道灯光好似有所感觉般适时地打到了他的身上，这让舞台上的人终于望进了他那双满含泪水的眼睛。
Arthit就这样笑了，舞台中央那闪耀璀璨的笑容足以照亮任何一片暗沉寂寥的夜空。
因为，他从舞台下那双泪眼中看到了与他同样的深爱与思念……
幸福的泪水顺着脸颊缓缓滑下，原本清澈的声音也变得有些沙哑：
“และนับจากนี*ไป ทุกเรื่องราวที่ได*ฟัง
 从今以后 我们听过的每一个故事
 คำพูดทุกถ*อยคำที่คอยย*ำเตือนใจ
 说过的每一句话 都会提醒我们
 ไม่ว่าจะไกลสักเท่าไร
 时光荏苒
 เพียงมีเธอคนดีอย่างนี* ไม่ไหวหวั่น
 我只有你 宝贝 一如今日 永不动摇